Werkgroep Buitenveldert / A.J.Ernststraat 112, Amsterdam: 41e verslag – ma.31.08.09: 11 deelnemers.
Opening bijeenkomst: 20 uur; de gespreksleider heet de aanwezigen welkom en meldt dat de eerste penningmeester vanwege persoonlijke redenen afwezig is en hij bovendien zijn functie ter beschikking heeft gesteld, waaraan kan worden toegevoegd dat de betreffende werkzaamheden in ieder geval voorlopig zullen worden vervuld door de tweede penningmeester, die zich hiertoe bereid heeft verklaard en bovendien al eerder als zodanig was ingewerkt, zodat de overgang geen onoverkomelijke problemen oplevert. Voor haar bereidheid aldus zorg te dragen voor de wenselijke continuiteit van de financieele portefeuille wordt zij van harte dank gezegd.
Bepaling gespreksonderwerp: gevraagd naar suggesties ter bepaling van het gespreksonderwerp doet A het volgende voorstel:
Ik kom nu al een aantal jaren hier op de groep. Zo af en aan. Dat wil zeggen, ik ben hier al een hele tijd niet geweest. Maar ik ben nu wel weer teruggekomen. En dat doe ik niet voor niks: ik wil echt graag de kwaliteit van mijn bestaan verbeteren. En dan hoor ik hier dat ik moet stoppen met mijn verslaving. Bij mij gaat het dan in de eerste plaats om het roken van ‘stickies’. Dat belemmert mij inderdaad in mijn energie en mijn doen en laten. Ik bedoel maar: het betreft zeker een verslaving maar het stoppen daarvan is op zichzelf nou ook weer geen kwestie van leven of dood. Hooguit betekent het dat de kwaliteit van mijn bestaan absoluut minder is dan ik zonder die verslaving zou kunnen bereiken. Kortom, ik kom niet in een acute/levensbedreigende crisis, en blijf zo’n beetje onder de maat door-emmeren, zonder glans, zonder glorie, vrij dof, steeds meer eenzaam, dus alle reden om dat echt aan te pakken, maar dan merk ik dat ook mijn energie om die stap te nemen weggelekt lijkt te zijn.
Uit de reacties blijkt dat de aanwezigen ieder voor zich de behoefte en bereidheid voelen zich weer rekenschap te geven van het moment en de persoonlijke omstandigheden die indertijd hebben geleid tot het noodzakelijke inzicht en besef van de eigen situatie, welke nodig zijn om te komen tot het proces ter ontmaskering en ontmanteling van ieders eigen persoonlijke verslaving: dat vereist namelijk telkens weer ingrijpende en ook in de tijd permanente, fundamentele gedragsveranderingen. Kortom, ‘gewoon’ een kwestie van geduld, acceptatie en doorzettingsvermogen en dat kan slechts nadat er sprake is van: ‘kiezen om te kappen’..
Hierop volgt de gespreksronde:
B: ik heb persoonlijk op enig moment heel duidelijk een soort beslissing gevoeld: ‘ik wil dit niet meer’ – iets van beroering in mijzelf lag daaraan ten grondslag: de mate van afschuw ten aanzien van de kwaliteit van leven waarin ik was afgegleden – ik kon niet meer – ik wilde niet meer – heb dat allemaal lang ontkend – alle processen meegemaakt – tot het moment dat ik er niet meer omheen kon – daarna mezelf niet meer gepijnigd door af en toe te drinken – ik had geen vragen meer ten aanzien van mijn toekomst: mijn toestand van ontreddering was voldoende – ik had spontane overgeef neigingen — dat staarde mij met afgrijzen aan – en dat was allemaal zo duidelijk en onvergetelijk dat ik na 4 a 5 maanden gestopt te zijn geen trek meer voelde, geen verlangen meer, het gevoel ook dat de zegeningen in mijn schoot vallen; daardoor ken ik ook niet zo’n dilemma van ‘hoe kom ik die dagen door’ of het steeds opnieuw strijd moeten voeren – dat lijkt mij inderdaad heilloos…
C: in aanwezigheid van 2 getuigen ben ik overgestapt op Malt. En heb tegen mezelf gezegd: met roken stop ik niet. En zo is het ook precies gegaan. Ik voel me er prima bij.
D: ik heb over het onderwerp van vanavond al eerder wel eens gedacht, namelijk vaak gaat het niet goed met mensen die hier aan tafel zitten – hoe kan dat nou, denk ik dan – ‘je wilt ‘t niet en toch doe je ‘t’ – veel mensen gaan dat gevecht tussen hersencellen aan – die strijd is er altijd – zelf was ik er klaar mee – hetzelfde ten aanzien van drank – roken – hoe harder ik ‘nee’ schreeuwde, des te meer ging ik twijfelen – dan blijkt er een flinterdunne scheidingslijn te bestaan – ‘ik heb er geen last van’ t.o.v. ‘ik wil niet’ = niet toestaan: maar als je niet meer denkt aan drank/cigaretten, dan komt de werkelijke bevrijding – en dat kost tijd….
E: mijn beslissing was gedwongen: namelijk om mijn kind terug te krijgen – was niet vrijwillig – anders kind kwijt – maar binnen een paar weken was ‘t ok in mijn gevoel – ‘t zal me nooit meer gebeuren en ik geef mezelf daarbij een aardige kans!
F: het onderwerp is voor mij helder, duidelijk en herkenbaar. Mijn vrouw ondernam actie en formuleerde: stoppen, anders wordt het gezin opgedoekt; en dan het tweede element: zelf het besluit nemen dat je niet meer wilt – en dan doe je het toch: daarom is druk van elders nodig, dat is essentieel = kenmerkend voor verslaving; die druk kwam vanuit de kliniek = kontrole + hulp (van artsen) + vol continu in de spiegel kijken = dwang/nadenken/analyseren – in de kliniek was ik daar intensief mee bezig – zo werd de beslissing echt geforceerd, maar in de kliniek is dat ook mogelijk – later kom je er alleen voor te staan – maar in de groep wordt ‘t dan weer makkelijker en dat is dan het voordeel van de crisis.
G: het gaat natuurlijk om het hier en nu; maar ook om helemaal terug te kijken – op m’n 16e nam ik al een glaasje wijn om te ontspannen – heb dus altijd bij spanning drank genomen om te ontspannen – werd al in ’91 wegens drank ontslagen – ook nu zou ik graag een glaasje drinken – ken mijn probleem al heel lang – nu gaat alles goed door nuchter te zijn – doe ‘t wel allemaal voor mezelf – maar ‘t houdt me wel bezig – ‘t gaat nu 7 maanden goed, voor ‘t eerst sinds m’n 31e – met m’n huidige partner alles goed besproken – heb nu 5 dagen bedenktijd – heb geen verklaring voor m’n twijfel….
H: laatste 4 maanden is een periode van jojo-en: hoor in de AA allerlei verhalen – zelf neem ik gereguleerd in, maar ga de 2e of 3e keer de mist in – kreeg de laatste keer wel ruzie – elke keer kom ik in een black out terecht – zo erg: raak dan helemaal de weg kwijt – toch kan ik dan recht overeind staan maar wel met hart-ritme storingen – toch maar weer de groep bezoeken – ik kom in een andere wereld terecht – schuif dan alles voor me uit – dezelfde jojo – probeer ‘t toch – 1x per week een glaasje – en niet denken: ‘t gebeurt nooit meer; wel denken: vandaag niet drinken = maar dat wordt een obsessie; trouwens: zit niet lekker in m’n huisje – ben al eens m’n huis uitgezet; en 1 biertje = is verradelijk lekker.
I: indertijd had ik al lang het voornemen om te stoppen – de druk van de werkgever werkte niet – die van mijn vrouw ook niet – thuis zittend op de bank maakte ik toen zelf de keuze tussen leven of dood – koos toen voor leven, incl. de consequenties van het contact met de huisarts en aansluitend naar de kliniek ( = detox + 6 maanden vervolg); heb dus veel meegemaakt, heb ‘t niet alleen gedaan, heel gewoon: omdat ik ‘t niet alleen kon!
J: ik had in ‘t begin geen last van een hete brij: ik was niet verslaafd – kon alleen niet stoppen. Merkte wel dat ik niet gezond was en liet me dus opnemen voor 3 dagen, maar werd aansluitend afgevoerd naar een ziekenhuis en kwam in de intensive care terecht en kreeg het bericht: je bent verslaafd en je kunt nooit meer drinken – heb toen 3 maanden niet gedronken en aansluitend bier en kopstoten: na 6 maanden weer in de kliniek – zo 2,5 jaar heen en weer; terwijl ik in de overtuiging leefde: ik ben niet verslaafd. Wanneer het draaipunt kwam weet ik niet. Er volgde een crisisopname: ik probeerde een langere tijd nuchter te blijven, zag niemand van mijn kennissen. De 6e keer in de kliniek kon ik opeens met iedereen praten, kreeg het advies van de zelfhelpgroep – dacht ‘dat zijn allemaal klootzakken’ – kwam hier terecht – zag het als een kringetje hypocrieten – nam me voor 4 a 5 keer te gaan: en ineens dacht ik: ze zouden wel eens gelijk kunnen hebben: zou ik zelf ook kunnen proberen – heb dat 15 jaar volgehouden – begrijp nu dat draaien om de hete brij geen moer helpt – doorslag bereik je bij een bepaald punt of grens, maar die is nooit precies terug te vinden…
K: ik woonde in Rotterdam en heb het geluk gehad dat alles in mijn leven min of meer tegelijk in elkaar stortte: raakte m’n werk kwijt, idem mijn gezin met kinderen, mijn gezondheid, mijn sociale contacten. En toen was er opeens iemand die mij de weg wees naar de kliniek en de AA. Intuitief ben ik daar zonder enige aarzeling meteen op ingegaan: binnen een paar dagen lag ik in een kliniek, dat bleek de Jellinek te zijn. In Amsterdam. Alles onbekend. Niet bedreigend. Aansluitend kreeg ik ter plekke zo’n heftig delirium dat ze mij midden in de nacht platspoten en naar een gesloten inrichting met tralies brachten en opsloten. Vanaf het begin kreeg ik daar bezoek van 2 vreemde figuren. Van de AA. Kennismaken met de nieuwe wereld van ‘zelfhelp’: geschikt recept om vervolgens in mijn leven te integreren en dat heb ik ook gedaan. Met beide handen aangegrepen. Het voordeel van echt vast te lopen en alles te verliezen is onmetelijk. Een heerlijke, nieuwe start. Heb nooit meer enige twijfel gekend. Ook later niet. Later werd er een boek geschreven: ‘crisis als kans’: ik kan dat heel goed navoelen. Ik was toen 35 en ben nu 76 en bijzonder gelukkig.
Hiermee is de gespreksronde voltooid en krijgt A de gelegenheid af te ronden; hij zegt: ik ging in het verleden wel vrij vaak naar de Buitenveldert-groep – later naar een 12-stappen programma; ging daar weer weg vanwege het roken; inmiddels heeft mijn moeder longkanker; alles bij elkaar genoeg reden om mijn eigen leefprogramma grondig te herzien: vond het fijn hier weer te zijn – zal trachten alles te laten bezinken. Hartelijk dank voor de avond.
De gespreksleider dankt A voor het onderwerp en ook de overige aanwezigen voor hun inbreng, verzoekt eenieder enig geld in de groepspot te deponeren en sluit de bijeenkomst om 21.20 uur.
Amsterdam, 1 september 2009.
